And then it hit me..

Een extra lange editie van Under Ugandan Skies. Gewoon omdat het... Ach ja, lees maar gewoon!

Kampala City Tour
Na dik een dag gewacht te hebben konden we eindelijk de hoofdstad in. Bosco (nachtwacht en city tour guide) kwam ons om twee uur ophalen om te voet de stad in te gaan. Wat oorspronkelijk een city tour van twee á drie uur zou worden, werd uiteindelijk een city tour van zeven uur. En wat waren deze zeven uur van m’n leven goed besteed! Enkele highlights van de dag:
• Reuzenschildpadden gezien. Leuke beesten, maar het verhaal vooraf is mooier. We wilden naar de moskee gaan, maar op de weg er naar toe was er een demonstratie bezig (iets wat veelvuldig voorkomt in Kampala). Het werd drukker en drukker en je merkte dat het rumoeriger werd. We zagen Bosco twijfelen of we wel door konden lopen en uit het niets vroeg hij of we schildpadden wilden zien aan de rechterkant in iemands achtertuin. Ons vertellen dat we een andere route of een tussenstop nemen is een manier om te zeggen: Gasten, ik denk dat het gevaarlijk is, dus we gaan absoluut niet die kant op! Mooie indirecte manier van communiceren hebben die Ugandeze. Uiteindelijk na wat gepraat door Bosco met omstanders zijn we gewoon langs de demonstranten en politieagenten met AK-47’s gelopen op weg naar de moskee.
• Bezoek aan het Gaddafi moskee inclusief dress-up voor de dames. De naam Gaddafi, does it ring a bell? Uhm, bedoel je de voormalige dictator van Syrië? Ja, die ja. Alhoewel de kerel veel nare dingen heeft gedaan, schijnt hij veel gedaan te hebben voor de moslim gemeenschap. Ook voor de 23% moslimpopulatie in Uganda, waaronder dus het bouwen van een huge ass moskee. Vreemd, dat iemand met zo’n slecht verleden op deze manier goed herinnert wordt.
• Kampala downtown. Elke dag schijnen er minimaal twee verkeersongelukken in Kampala te zijn. Ik weet nu waarom. Wat rijden die mensen als gekken. Ik dacht dat Suriname chaotisch was in het verkeer, maar het gras is altijd verlepter aan de andere kant. En de markt dan. Veelzijdig in zijn aanbod, maar gevaarlijk voor iedere niet oplettende muzungu (blanke). Lichtelijk neurotisch keek ik om me heen of niet iemand wat wilt stelen uit me tas of die van m’n klasgenoten. Zo nu en dan knalt er een kar tegen m’n kont aan die seint dat hij er langs wilt. Om me heen schreeuwen mensen naar ons of we wat willen kopen. Muzungu, muzungu klinkt het om de haverklap. Wel props voor de man met de meest originele naam voor mij: ‘Hey Yellowman, want to buy something?’
• Pesto pasta kip. Na een lange dag trakteerden we onszelf (en Bosco uiteraard) op een maaltijd. Nadat de bewaker ons met de portable metaal detector had gescand, kwamen we binnen een westers uitziende restaurant. We hebben ons (en Bosco uiteraard) getrakteerd op een goede burger met frietjes of pesto pasta kip. Na de teleurstellende Ugandaze schotel van dinsdag, was dit een waar festijn voor de smaakpapillen.
• Matatu. Het was rond 8 uur, donker en teruglopen naar de guesthouse zou een beetje een vermoeiende onderneming zijn. Zoekend naar vervoer liepen we in hoog looptempo door de gecamoufleerde mensenmassa. Pff, wat een drukte nog op de avond. We vonden uiteindelijk nog een matatu (taxibus). Een bus waar normaal 14 man in kunnen, maar waar er nu, schrik niet, 16 man inzaten. Valt nog wel mee dus. Het komt echter wel voor dat de bussen tot de nok toe gevuld kunnen worden. In Uganda hoef je dus niet op te kijken als er ineens een kip en een huilende baby op je schoot zitten.
And then it hit me, I was in Africa.

De aftrap
M aaai name is Batthie. Sorry, what was your name? Batthie. Oh, you mean Betty? Yesss, Batthie. So what do you do around here Betty? I fasssilitate. You do facilitation? Yes..

Na twee uur gereisd te hebben vanuit Kampala met Charles (mentor) ben ik op donderdag beland in de office van mijn stageplek, Youth Alive. Na een soms wat timide, zacht en onduidelijke sprekende voorstelronde van de co-workers kwam ik erachter dat ik een knop om moet zetten. Ik moet mijn oren open zetten, scherper articuleren en langzamer praten wil ik een beetje kunnen communiceren met mijn Engels. Mijn redelijke beheersing van Engels moet nu namelijk een nieuw stadium door: Ugandees Engels. Ugandezen hebben zo hun eigen tongval en woorden.
Tussen het voorstellen door spraken ze vaak in hun eigen taal, waardoor ik vaak niet wist of ze me aan het uitlachen waren of toelachen. Ik hou het er maar op dat ze me toelachten. Ja. Uhhm, toelachen ja. Gelukkig gaf Bernard (mijn begeleider) aan dat hij graag zou willen dat iedereen Engels praat, zodat er geen groot gat tussen mij en de groep komt. Zoals ze dat op Facebook zeggen: ‘Ik likede zijn reactie.’
Na de voorstelronde heerste er onduidelijkheid wat ik nou precies die dag moest doen. Iedereen was ineens weg. Mijn mentor was nog bezig mijn accommodatie te regelen, mijn begeleider was nergens te vinden en ik zat daar in de conference room. Wat moet ik nu doen dan? Ik kon aan niemand wat vragen.
Eén voor één kwamen er mensen mij joinen in de conference room die of tv gingen kijken, schaken of een kaartspelletje met gingen doen. Dit ging gedurende de rest van de dag door. Werken die mensen niet ofzo?! Confusion alom. Ik ging er maar in mee. De rest van de dag heb ik zitten facebooken, Martin Lawrence op dvd zitten kijken, een Ugandees kaartspel geleerd en hun Vreetnapot (Surinaams kaartspelletje voor de insiders) geleerd. Gelukkig kwam ik er de volgende dag achter dat het gewoon een rustige periode is en dat ze normaal druk bezig zijn met voorlichting geven en verslagen typen. Het was daarnaast wel een mooie mogelijkheid om iedereen te leren kennen.
Aan het einde van de dag joinde mijn begeleider me om een spelletje Vreetnapot (Surinaams kaartspelletje voor de insiders) te doen. Hij genoot zichtbaar van het spel en nadat hij verloren had met 16-5 kwamen de zaken op tafel. Wat ik ga doen met stage, wat ze verwachten van mij, welke rapporten ik ga schrijven etc. etc. De opdracht is iets gewijzigd. Ik krijg een korte training en ga meedraaien in een Behaviour Change programma (simpelweg voorlichting over HIV/AIDS) op basisscholen en/of middelbare scholen. Er kwam eindelijk duidelijkheid en ik besefte pas de volgende dag hoe vet de nieuwe opdracht is.
Die avond ben ik naar mijn tijdelijk verblijf gegaan, de kamer van Charles. Het is een kamer onder de locals, aangezien ik de daadwerkelijke accommodatie pas op 26 oktober kan betreden. De appartement die ze eerder op het oog hadden was veels te duur, dus die ging niet door.
Na een rit op de boda boda (brommertaxi), smerige hap Irish potatoes met greens en een douche in het donker (power cut) plofte ik rond 9 uur neer in mijn drie bij drie kamer.
Al met al lijkt het een rommelige start, maar dat valt achteraf allemaal mee. Ik heb er zin an!
And then it hit me, the internship begins.